“Ze gaf me een knuffel en vroeg: kom je terug?”
Wat gebeurt er met je als je oog in oog staat met de rauwe realiteit van armoede en rampen, maar tegelijk de kracht en warmte van mensen voelt die alles verloren zijn? Mohamed Amine, kickbokser én betrokken mens, reisde afgelopen februari met Stichting voor de Mens naar het Atlasgebergte in Marokko. Daar, in de nasleep van de allesverwoestende aardbeving van 2023, hielp hij met het uitdelen van voedselpakketten. Maar wat hij vooral deelde, was aandacht, tijd en verbinding.
Niet zomaar een reis voor Mohamed Amine
“Je voelt het meteen: dit is geen normale vakantie. Je bent hier met een doel. En dat voel je in alles.”
Vanaf het moment van aankomst voelde Mohamed Amine dat hij in een andere wereld was beland. Niet alleen door de extreme kou – zelfs met drie dekens en meerdere lagen kleding was het nauwelijks te doen – maar vooral door de veerkracht van de mensen die hij daar ontmoette.
“Ze lachen, ze zijn gastvrij en willen iets voor je betekenen, zonder iets terug te verwachten. Dat raakte me.”
Ontmoeting met Khadija
Wat Mohamed Amine het meest bijbleef, was de ontmoeting met een meisje van zes jaar: Khadija.
“Ze deed me denken aan mijn dochter. Ze liep de hele tijd met me mee, hielp met het uitdelen van speelgoed en eten. Ze was vrolijk, aanhankelijk. En toen we vertrokken vroeg ze: ‘Kom je terug?’ Die vraag voelde als een klap. Zo klein maar zó puur.”

Meer dan een voedselpakket
De dankbaarheid bij het ontvangen van de pakketten was overweldigend, merkte Mohamed Amine.
“Sommige mensen begonnen gewoon te huilen. Niet overdreven, gewoon uit emotie. Zo’n pakket betekent voor hen: even geen zorgen. Rust. Hoop.” Maar hij zag dat het niet alleen ging om eten.
“Dat we er waren, vroegen hoe het met ze ging, dat maakte verschil. Ze voelden: we zijn niet vergeten.”
Sporen van de aardbeving
Wat Mohamed Amine aantrof, was schokkend: ingestorte huizen, kapotte wegen, complete dorpen verwoest.
“Het leek alsof er een bom was gevallen. Maar het meest indrukwekkend vond ik de mensen zelf. Hoe ze omgaan met zulke rampen, met kracht, geloof en hoop. Ze klagen niet, ze zorgen voor elkaar. Dat maakt je nederig.”
Een blijvende les voor Mohamed Amine
De reis liet hem niet onberoerd. Mohamed Amine keerde terug met een ander besef van wat waardevol is.
“Ik kijk nu anders naar mijn gezin, naar de rust die wij kennen. Ik voel nog sterker dat ik iets moet terugdoen. Niet uit schuldgevoel, maar uit verantwoordelijkheid.”
Wat hij hoopt dat deze actie de mensen in het Atlasgebergte heeft gebracht?
“Kracht. En het gevoel dat hun situatie wél telt.”